Merkerkenning(en) levert een schadeherstelbedrijf vaak een "gouden stempel" op en creëert een "verhoogde verwachting” bij de klant, (lees: consument), dat dit merkerkend schadeherstelbedrijf absoluut de juiste route kent voor correct herstel zoals de autofabrikant het bedoeld heeft.

“Klant gaat er dan ook vanuit dat een autofabrikant over de schouder van het schadeherstelbedrijf meekijkt” 

Maar creëert dit niet ook een grotere aansprakelijkheid voor de autofabrikant of diens importeur welke het schadeherstelbedrijf heeft voorzien van een merkerkend certificaat?
Een autofabrikant kan zich tenslotte niet verschuilen achter het feit dat ze zoals verzekeraars geen kennis van schadeherstel hebben of voertuigexperts zijn. En een schadeherstelbedrijf moet aan specifieke opleidingen en soms mega investeringen voldoen om door de audit van dit merk autofabrikant te komen. Of is het toch allemaal een "commercieel verhaal”? 

Verzekeraars beloven goede klantenservice en snelheid, maar dat de schadehersteller waar je naartoe mag gaan, althans haast "gedwongen" wordt om naartoe te gaan gekozen vanaf de lijst van de verzekeraar, dat deze goed schadeherstel leveren zoals de autofabrikant dit bedoeld heeft, kan toch in menig geval uitlopen tot een ander, zelfs conflicterend verhaal.

Immers de samenwerkingscontracten die verzekeraars aangaan met niet alleen de bekende schadeketens en diens schadeherstelbedrijven, maar ook met de individueel geselecteerde schadeherstelbedrijven die verwijzingen ontvangen van verzekeraars, zijn gebaseerd op kostenreductie. Dit betekent dat ze zich doorgaans meer bezighouden met kostenminimalisatie voor de verzekeraar, dan met de kwaliteit van het voertuigherstel voor de eigenaar van de auto. 

Geselecteerde schadeherstelbedrijven komen als verzekeringspartner overeen met deze verzekeraars om de kosten te minimaliseren en de hierdoor gerealiseerde financiële besparingen door te geven aan deze verzekeraars.

Bezit één of meerdere van deze verzekeringspartners een merk-certificeringen vanuit één of meerdere importeurs of autofabrikanten dan wekt dit in de ogen van de consument vaak meer vertrouwen en grotere verwachtingen.
En juist daarom brengt het meer risico voor de autofabrikant met zich mee als het merkerkend schadeherstelbedrijf het werk zou "verknoeien".

Een autofabrikant weet als geen ander wat de gevolgen zijn van niet goed schadeherstel. Het afgeven van een merkerkenning door de autofabrikant of diens importeur vrijwaart deze niet als er gemarchandeerd wordt in de kwaliteit van het schadeherstel, door de conflicterende samenwerkingscontracten met verzekeraars. Ondanks dat tegen betalingen voor de merkerkenning, toegang tot het portal voor de juiste OEM-reparatie informatie en de forse investeringen in voorgeschreven equipment en opleidingen door het schadeherstelbedrijf gedaan om deze erkenning maar te krijgen.

Sterker nog, het zou zo maar kunnen zijn dat hierdoor in de toekomst enkele automerken aangesproken worden op niet goed herstel en het toch hebben van een merkerkenning.  
Was het niet in 2014 dat een grote verzekeraar met diverse importeurs en schadeketen(s) bij een grote importeur om tafel de eerste oriënterende gesprekken hierover hebben gevoerd en vervolgens met behulp van de schadeketen(s) hebben uitgerold. Hoe hebben autofabrikanten dit goed kunnen vinden, of hebben importeurs dit zonder medeweten Europese autofabrikanten gedaan?

Alle schadeherstelbedrijven worden geacht te weten hoe ze een schadereparatie correct moeten uitvoeren!